Dockers’ Derby – Hatrið sem aldrei deyr

Það er fátt jafn rótgróið í ensku fótboltamenningunni og hatrið á milli Millwall og West Ham United. Þessi nágrannaslagur, sem hefur staðið í meira en 120 ár, hefur fætt af sér allt frá blóðugum slagsmálum til þjóðþekktra söngtexta – og er enn í dag eitt beitasta og bitrasta erkifjandapar Englands.

Fæðing hatursins við Thames

Upphaf sögunnar má rekja til lok 19. aldar þegar félögin hétu Millwall Athletic og Thames Ironworks – bæði staðsett á austurbakka London, aðeins nokkrum kílómetrum hvort frá öðru. Fyrsti leikurinn fór fram árið 1899 í FA-bikarnum, og átti eftir að marka upphaf harðvítugrar samkeppni sem fékk viðurnefnið „Dockers’ Derby“. Ástæðan var einföld: stuðningsmenn beggja liða voru verkamenn á skipasmíðastöðvum sitthvoru megin við Thamesána – og þar ríkti þegar hörð samkeppni um vinnu og virðingu.Þegar vinnustaðakeppnin færðist á knattspyrnuvöllinn, breyttist hún í hatur.

Frá árbakkanum í borgarstríð

Árið 1910 flutti Millwall til New Cross og síðar til Bermondsey, en West Ham fór loks til Stratford árið 2016. Þrátt fyrir að vera ekki lengur beinir nágrannar eru aðeins sex kílómetrar á milli félaganna í dag – og spennan á milli þeirra hefur aldrei horfið.

Liðin hafa leikið 99 sinnum á móti hvort öðru. Millwall hefur unnið 38 leiki, West Ham 34, og 27 hafa endað með jafntefli. Fyrir fyrri heimsstyrjöldina mættust þau 60 sinnum á aðeins 16 árum, en síðan þá sjaldnar, þar sem þau hafa sjaldnast verið í sömu deild.Síðast mættust liðin í deild árið 2012 – og enn þá þurfti lögreglan að vera með umfangsmiklar aðgerðir til að koma í veg fyrir átök.

Ofbeldi, hefndir og myrk saga

Engin samkeppni í enskum bolta hefur verið jafn tengd ofbeldi og þessi. Árið 1976 lést stuðningsmaður Millwall, Ian Pratt, eftir að hafa fallið úr lest í slagsmálum við stuðningsmenn West Ham. West Ham-aðdáendur bjuggu til hryllingslegt níð sem hljóðaði:

“West Ham boys, we’ve got brains – we throw Millwall under trains.”

Tveimur árum síðar birtu stuðningsmenn Millwall bækling þar sem stóð:

“A West Ham fan must die to avenge him.” Lögreglan mætti með 500 menn á völlinn – og komst með naumindum hjá blóðbaði.

Mæðradagsslátrunin og önnur átök

Árið 2004 vann Millwall West Ham 4–1 í næstefstu deild. Slagsmál brutust út á vellinum og á götum úti, og leikurinn fékk viðurnefnið „The Mother’s Day Massacre“. Einnig hefur komið til átaka utan leikja – árið 2006 slógust um 100 stuðningsmenn liðanna þegar England lék vináttuleik gegn Paraguay í London. Sextán manns slösuðust og lögreglan slökkti á skjánum með leiknum. Nýjasta alvarlega atvikið átti sér stað árið 2009, þegar stuðningsmenn slógust fyrir leik á Upton Park og einn var stunginn – en lifði af.

„Við tökumst ekki bara á – við hötum líka“

Sögulega hafa átökin ekki aðeins verið á áhorfendapöllum. Í leik árið 1906 enduðu átök tveggja leikmanna, Alf Dean hjá Millwall og Len Jarvis hjá West Ham, með því að Dean var hreinlega hent á auglýsingaskilti. Nokkrum leikmönnum var vísað af velli, og The East Ham Echo skrifaði:

„Frá fyrstu mínútu mátti sjá að vandræði voru í vændum.“

Hatrið lifir – og bíður næstu viðureignar

Þótt áratugir hafi liðið síðan liðin mættust reglulega, þá logar óvildin enn. Þegar Millwall og West Ham dragast á móti hvort öðru í bikarkeppni, vakna gömlu draugarnir á ný. Það er ekki spurning hvort, heldur hvenær næstu átök brjótist út.

Því eins og gamall stuðningsmaður Millwall orðaði það:

„Þú fæðist ekki sem Millwall-maður – þú fæðist til að hata West Ham.“